اشعار

فرق دارد جلوه اش در ظاهر و معنا حرم           گاه شادی، گـاه غـم دارد برای ما حرم

کل معصومین مُعز المؤمنین در عالم اند           قبرشان قبله است حالا بی حرم یا با حرم

یک حرم در زینبیه یک حرم در شهر قم           یک طرف زائر فراوان یک طرف تنها حرم

مرتضی و فاطمه از هر نظر مثل هم اند           هست تنها فرق بین حیدر و زهرا حرم

اوج غربت در کدامین داغ معنا می شود           اینکه شاهی از کفن محروم باشد یا حرم؟

وای من سبط نبی، حتی ندارد سنگ قبر           خـادم فـرزند او دارد در این دنـیا حرم

شادی واهی کـنید امروز را؛ وهـابـیون           چون که میسازیم با قتل شما، فردا حرم

در مدینه کاخ ها با خاک یکسان می شوند           بعد از آن از دور چون دُر میشود پیدا حرم

گاه معنای حرم هرگز ضریح و بقعه نیست           داشت تعبیری دگر در روز عاشورا حرم

یک سوی زینب حرم یک سوی دیگر قتلگاه           پیر شد در رفت و آمد های مقتل تا حرم

ناله میزد مادری با اشک واویلا حسین           ناله میزد خواهری با اشک واویلا حرم

کاش اینجا داشت تکّـه سایه بـانی لااقل          کاش می دادنـد بر گـریـه زمـانی لااقـل

کاشکی می‌شد بریزی آب بر قبر حسن          کاش اینجا داشت شبها روضه خوانی لااقل

کاشکی می‌شد کنار قبر صادق سینه زد          کاش می‌شد تا سحـر اینجا بمـانی لااقل

کاشکی می‌شد تا بگویی با نگهبان بقیع          زائران را خوب می‌شد که نرانی لااقل

کاش می‌شد آشکارا ریخت هنگام غروب          پشت دیـوار بـقـیـع اشک روانـی لااقـل

کـاش می دادیـم با یک روضۀ اُم البنـین          قـلـب سنـگـی نگهـبـان را تکانی لااقـل

کاش در خـاک بقـیـع اذن زیـارت داشتیم

کاشکی وقت نـماز٬ آنهم جـماعت داشتیم

آخـرش آقـا به این تـقـدیـر پایان می‌دهد          خـاتمه بر غـصۀ قـلب پـریشان می‌دهد

مطمئنم او بیاید کـار عـالم دست ماست          ساخت و ساز حرم را دست ایران می‌دهد

کارفرما مهدی و ما پا رکابش می‌شویم          اولش نقشه برای صحن و ایوان می‌دهد

گنبد و گـلدسته و ایـوان طلایی می‌شود          چون طلای این سه را شاه خراسان می‌دهد

چونکه بعدش زائرِ اینجا فراوان می‌شود          قطعاً اذن ساخت دههـا شبـستان می‌دهد

هرچه سینه زن بیاید در حـرم جا می‌شود

دورتا دور رواق و صحن غوغا می‌شود

صبح وظهر وعصراین صحن وسراهم دیدنیست          روی گنبد پرچم یا مجـتبی هم دیدنیست

چشم دل هم بسته باشد چشم سر باشد بس است          در مـدیـنـه چارتا نور خدا هم دیدنیست

می‌شود یک پنجره فولاد در این صحن ساخت          در مـیـان کاسهٔ آبی شـفـا هم دیـدنیـست

چارتا خـورشید پیش هم تـلألـو می کنند          چارتاخورشید این صحن و سرا هم دیدنیست

در زیارتـنامه خواندن زیر چـتـر آرزو          بین قـاب نـور ایـوان طلا هم دیـدنیست

از روی گلدسته های صحن زیبای بقیع          تابش گـلـدسته های کـربـلا هم دیدنیست

مسجدی باید به نام حضرت سجاد ساخت

گوشه این صحن باید پنجره فـولاد ساخت

حیف اینها آرزوهای قلوب مضطر است          حیف اینها بغض جاری دوتا چشم تر است

ای بقیعی که پُر از گرد و غباری خود بگو          درکدامین گوشه از خاک تو قبر مادر است

در کجایت نیمه شبها مرتضی سینه زده          در کجایت رد پای اشکهای حیدر است

گرچه خاک تو پُر از درد و غریبی وغم است          کربلا در غربت و در غصه چیز دیگر است

گرچه در قلب تو خوابیدند یک عدّه غریب          کـربـلا آرامـگـاه لاله هـای پـرپـر است

گرچه دیدی که حسن را تیرباران می کنند          کربلا هم شاهد حلقوم خشک و خنجر است

من نمیدانم که محسن هست آنجا یا که نه          در عوض کرببلا قبر علی اصغر است

در دل تو بغض سقا نیست قطعاً ای بقیع

یک جوان ارباً ارباً نیست قطعا ای بقـیع

در عـالـم رویـا سفری سوی تو کردم            بی خود شدم از خود هوس کوی تو کردم

از شـوق زیـارت نفسم حـبس به سینه            خـواهـم بـنـشـیـنـم به سـر بـام مـدیـنه

مـن هـشـتـم شــوّال هــوایـی بـقـیـعــم            گریه کن یک روضۀ مکشوف و فجیعم

مرثیـۀ جانـسوزِ همان ظهـر جسارت            آن روزِ بـدِ حـملـۀ اشـرار و شرارت

روزیکه عدو تخم نفاقی به سبو ریخت            در شهر نبی گنبد و گلدسته فرو ریخت

حـالا مَـثَـل فـصـل خــزانـیِ بـهــاری            گریه کنم از بهـر ضریحی که نداری

صحن تو که دلگیر تر از کنج اتاقی ست            بر روی مزار تو نه شمعی نه چراغی ست

بیـن من و تو فـاصـلـه دیـوار کـشیدند            بر قـبـر تو نـقـاشی مـسـمـار کـشیـدند

از غصه بسوزم که غـریب وطنی تو            آری حـسنـی تو حـسنـی تو حسنی تو

با دیدن شش گوشه به این نکته رسیدم            مـظلـوم تر از تـشنـه لب بی کـفـنی تو

در پـیـش نـگـاه تـر تو فـاطـمـه افـتـاد            الحق که اسیـر غـم و درد و محنی تو

هم شاهـد دیـوار و در و کوچـه ای آقا            هم شـاهد گـوشـواره و دست بزنی تو

روزی به تـولای نـگـاهـت بـسـرایـیم            بـا فـرشچـیـان سـوی دیـار تو بـیـایـیم

مایـی که به دام غـم عـشق تو اسیـریم            احـداث حـرم را هـمگی دست بگیریم

روزی به تمـاشـای ضریـح تو بنازیم            در عـالـم نــقــاره زنـی ها بـنــوازیــم

سجـادیـه و صـحـن حـسـنّـیـه بسـازیم            اطـراف دو تا حـوزۀ عـلـمـیـه بسازیم

یک روز بـسـازیـم همه بـاورمـان را            خـوشحـال نـمـایـیـم دل مــادرمـان را

نه ضریحی، نه رواقـی و نه سقاخانه‌ای          چـشم‌ها چیـزی نمی‌بینند جـز ویـرانه‌ای

زائری اینجا نخواهد دید صحن و گنبدی          کـفـتـری پیدا نخـواهد کرد آب و دانه‌ای

بغض ها خالی نخواهد شد مگر با اشک ها          کوه خواهد بود اگر اینجا نلرزد شانه‌ای

چـشم‌ها پیـمـانۀ اشکـند در این سرزمین          هرکه زائر می‌شود پر می‌کـند پیمانه‌ای

روضه خواندن، گریه کردن، فاتحه ممنوع شد          پاسخش چوب است وقتی که بجنبد چانه‌ای

روز و شب گرم طواف قبله های خاکی‌اند          با دو چـشم کاسۀ خـون دستۀ پـروانه‌ای

کـافـران مامـور اجرای امـور دین شدند          کعـبـه باز افـتاده در دست بت بیگانه‌ای

غیر ویرانی چه دارد؟ هرکجا افتاده است          سـایـۀ عـالـم نـمـاها بر سر مـیخـانه‌ای؟

عاقبت یک روز خواهد ساخت روی این قبور          گـنـبدی از شعرهایش شاعـر فـرزانه‌ای

گلویم خشک از بغض است و چشمانم ز باران تر         پریشان است احوال من از حالی پریشان تر

مزار جـانشیـنـیان نبی را بی نشان کردند         و می دانند خود را از مسلمانان مسلمان تر

گـمـان ذره ها خـامـوشی خورشید بود اما         نفهمیدند بیش از پیش می گردی فروزان تر

ولی می بینم این بدکارها از کار خود روزی         پـشیـمـانند این دنیـا و آن دنـیا پـشیـمان تر

دلـت آرامـگـاه پـنـج جـنّـت آفـریـن بـاشـد         نـدیـدم هیچ جا را از بهشت تو گلستان تر

تو را قدری نهان است ای زمین خاکی یثرب         ولیکن در وجود خاکیت قدریست پنهان تر

رسیده زائری بی جان که جان گیرد ز دیدارت         چه می بیند که برمی گردد از پیش تو بی جان تر

تو می باری به حال زائر و زائر به حال تو         تو از دل میشوی ویران تر و دل از تو ویران تر

برایت خواب ها دیـدیـم روزی آستـانت را         بنا خواهیم کرد از طوس هم حتی چراغان تر

می رسد از مدینه بوی غم           فـاطمه باز دیده گریان شد

چونکه قبر چهار فرزندش           در حریم بقـیـع ویـران شد

********

آتش کـیـنه شعـلـه ها دارد           از دل سرسپرده های یهود

لعنت حق به هر چه وهابی           لعنت فـاطمه به آل سعـود

********

قصد دارند ریشه را بزنند           صحبت از قبرها بهانه بُوَد

ریشه بغـض و کیـنه اینان           آتش و دود و تازیـانه بُوَد

********

لعنت حق به آن کسانی که           اولین شعله را به پا کردند

حـق پـیـغـمـبـر معـظـم را            با لگـد پشت در ادا کردند

********

در مـدیـنـه ز بعد پیغـمـبر           ناله های بلند ممنوع است

در مـرام پـلـیـد این مـردم           زن زدن از امور مشروع است

********

گـریـه کـردند آسمـانی هـا           بـا نــوای حـزیـنـۀ زهــرا

به گمانم که باز تـازه شده           داغ مسمار و سینۀ زهـرا

********

بعد از آنکه زدند زهرا را           دستشان باز شد به بی ادبی

کاش روزیِّ هیچکس نشود           ضرب سنگین سیلی عربی

********

 کـاش مـهـدی بـیاید با او           ریشۀ فـتـنه را بر انـدازیم

عاقبت بهـر مـادر سادات           گـنبد و بارگـاه می سـازیم

 ********

با نیابت ز قـبـر مـادرمان           سوی ام البنبن سـلام کنیم

دست بر سینه در مقابل او           مثل عـبـاس احـتـرام کنیم

سينه ها سرشار از اندوه و رنج و ابتلاست           بـاز هـم ايّـام، ايّـام غـم و درد و بـلاست
صحبت از بشكستنِ حرمت ز آل فاطمه است           سالروز گـريـه بر مظلـومی آل عباست

مانده چون ويرانه اي، صحن و شبستان بقيع           با وجوديكه همه ذرّاتِ خاكش كيمياست
خاكي و خاكستري امّا به سرخي مي زند           روبروي گنبد خضراء رنگِ كربلاست
در دل خاك بقيع گلهاي پرپر رنگ رنگ           رنگ سبزِ غربتش امّا شبيه مجـتـباست
كامها تشنه، جگرها پاره پاره، ای دریغ           سينه ها سوراخ از درد و غم خير النساست
آخر اينجا مادري هم قـبرِ مخفي ساخته           مادري پهلو شكسته، چهره نيلي، قرنهاست
آسـمـان افـتـاده اينجا بر سر خـاك بقـيع           عرش هم سر در گريبان امامان هُداست
گرچه دينِ ما از اين ويـرانه ها آباد شد           قصۀ هتكِ حَرَمها گـوئيا پُـر ماجـراست
شأنِ بيتُ الله را هم، بر نـمي تـابد يـهـود           زينبيّه جاي خود، قـبر رقيه در جفـاست
آري اي عباس جان، هيئت سپاهِ زينب است           غم مخور، شيعه مهيّاي هزاران نينواست
شيعيان!دستي سلاح و دست ديگر بر دعا           دست بايد داد با آنكه به اين غم آشناست
عترت و قرآن و دين، سر در گريبانِ هَمَند           سيزده سجّاده، آمين گويِ يك، دستِ دعاست
گـاه گـريانِ مـديـنـه، گـاه گـريـانِ بـقـيـع           گاه داغ كربلا دارد، غمش صبح و مساست
روزیِ سـرتـا سـر عـالم به يُمن يك امام           ليك خود آوارۀ شهر و ديار و كوچه هاست
عالم اسلام، در دريـاي غمها غـوطه ور           شيعه نالان از همه غمهای آل مصطفاست
نـالـۀ يا مـنـتـقـم وقـتِ سحـر آیـد بگوش           با قسم بر عمّۀ سادات، دل حاجت رواست

خوش آن نسیم که مى آید از کنار بقیع            خوشا هواى روان بخش و مُشکبار بقیع

فرشتگان ز زمین مى برند سوى بهشت            بـراى غـالـیـۀ حـوریـان غـبـار بـقـیـع

اگر که طور تجلّى ز صدق مى طلبى            بـیـا به گـلـشـن روحـانـى دیـار بـقـیـع

دریـغ و درد که از ظلـم دشمنان خـدا            خـراب شد هـمـه آثار بى شـمار بـقـیع

ایا که غـیـرت دین دارى و ولایت آل            ببار خون، عـوض اشک در کنار بقیع

خـراب کـرد ستـم، مشهـد چـهـار امام            کز آن شرف به سما یافت خاکسار بقیع

نـخـست مـرقـد سبط نـبـى امـام حسن            بزرگ محـور اعـزاز و افـتخار بـقـیع

مـزار حـضـرت سـجـاد، اسـوۀ عـبّـاد            امین اعـظـم حق، رکـن اسـتـوار بقـیع

مـزار حضرت باقـر، عزیز پیـغـمـبـر            که بر فـزوده به اجلال و اشتهـار بقیع

مزار حضرت صادق رییس مذهب و دین            جهان علم و عـمل، نور کردگـار بقیع

قـبـور مـنـهـدم دیـگـر از تـبار رسول            فـزوده است بر اوضاع رنج بار بقیع

ز ظـلـم فـرقـۀ وهّـابـیـان نـاکـس دون            بیا ببین که خـزان گـشته نوبهـار بقیع

سعودیان عامل یهـود و صهـیـونـیـسم            ز ظـلـم، هـتـک نـمـودند اعـتبار بقیع

قبور آل پیمبر، خـراب و ویران است            فـرشـتـگـان هـمگان اند سوگـوار بقیع

در این مصائب عظمى ولىّ عصر بُوَد            شکسته خاطر و محزون و داغدار بقیع

کند ظهور و جهان پُر کند ز دانش و داد            زند به ریـشه خـصـم ستم شـعـار بقیع

قـیـام باید و مردانگىّ و همّت و عـزم            که برطرف کند این وضع ناگوار بقیع

وگـرنه تا نشود قـطع دست استعـمـار            جهان شیعه بود زار و دل فکـار بقیع

حرامیان به حرم تا که حاکم اند روا ست            که مسلمیـن همه باشند شـرمسار بقیع

سلام بى حـد و بسیار بر پیـمبـر و آل            درود وافـر و بـى انـتـهـا نـثـار بـقـیع

ز یــاد مــرقــد ویــران اولــیـاى خـدا            همیشه «لطفى صافى» است بى قرار بقیع

بشکند دستی که ویران کرد این گلخانه را           درعزا بنشاند او، شمع و گل و پروانه را

بشکند دستی که هتک حرمت این خانه کرد          شیعه را سوزاند و خون در قلب صاحبخانه کرد

*************************

درون قـلب جهــان، انـقــلاب گـشـتـه بـیا           نفس، بدون تو همچون عــذاب گـشته بیا

نظاره کن به فــرا سوی یـثـرب و بـنـگر           حــرم به دست حــرامی خـراب گشته بیا

*************************

این گــلستان نـبیّ بـار دگــر ویــران شده           چشم های منتقــم، بــار دگر گــریان شـده

بعد تخریب بقیع و این ستــم در آن دیــار           گشت روشن، از چه قبر فاطمه پنهان شده

سلام ما بــه مــدیـنـــه به قـبـلــۀ جــانـش            ســـلام مــا بــه رســول لله و گـلستــانش

سلام ما به حریمی که مهبـط وحی است            کـه جبـرئیل امین خـادم است و دربانش

سـلام مــا به گـلستــــان سبــز اهل البیت            سـلام مـا بـه بقـیــــع و قبـــور ویــرانش

سلام ما به جگــر گــوشــۀ رســــول الله            به فــاطمـه؛ به شکـوه و به قـبـر پنهانش

سلام ما به علـی و بـه غُـربت و قَـدرش            به جان و قلب صبور و به اشک چشمانش

ســلام ما به امـامی که تــیـر بــاران شد            سـلام مـا به مزار و به خـاک یکــسانش

ســلام مــا بــه دل داغـــدیـــدۀ ســجّـــاد            به سجـده های طویل و به چشم گـریانش

ســلام ما به امــامی که بـاقــرالعلم است            درود ما بـه گهـُـرهای نـاب و غلطـانش

سلام ما به گل صـادقی که گــلـشن دیـن            هماره سبز شد از چشمه های عــرفانش

ســلام ما به مـــــزار غــَـریب اُمّ بنیـــن            به مادری که شرر داشت جان سوزانش

اگر ضــریح نـــدارد قبــور ایـــن پاکـان            قلـــوب شیعـــه بــود بقعـــۀ فـــروزانش

برای خانۀ خورشیـد شمــــع لازم نیست            که روشــن است همیشـه ز نور یزدانش

مدینـــه همره عشـاق خــــویش جـا دارد            تمـــام عمــــر بگــــرینــد بر غـریبـانش

چه مــیـزبــانی گرمی کنـد رســــول الله            از آن کسی که شـود در مــدینه مهمانش

به یاد فــاطمه و غــربت علی همه عمـر            گـلاب اشک «وفائی» چکـد به دامـانش

بــوی غــم بــوی عــزا دارد بقـیع            غــربتــی بی انتــهــا دارد بقــیــع

اشك زهــرا روی خــاكش ریخـته            روز و شب حــال بكــا دارد بقیـع

بس حكــایت از زمــان غــربت و            نــاله های مــرتضی دارد بــقـیــع

در میــان سیــنــۀ ســوزان خــود            گنــج پنهــان ســال ها دارد بقــیع

باز بی شمع و چراغ و زائر است            مــردمــانی بـی وفــا دارد بـقـیــع

بــوده ایـنـجــا هیــئت ام الــبـنـیـن            روضه خــوان كــربلا دارد بقــیع

بغض می بــارد به هر جا پا نهی            آستــانــی غــم فــزا دارد بــقــیــع

هر كه برگشتــه از آن وادی غــم            گفتــه بـس نـا گـفـتـه ها دارد بقیع

خــواب می دیــدم كه قــد آسمــان            گنبــدی رنــگ طـلا دارد بــقـیــع

خواب می دیدم كه صحن و بارگاه            مثــل صـحـنـیـن رضــا دارد بقیع

كـربــلا خــاكش شفــا گر می دهد            تــربت پــاكــش شــفــا دارد بقــیع

آن قدر هم بی كس و بی یار نیست            زائــری نــام آشـنــا دارد بــقــیــع

روز تخــریب ضــریح و گنبـدش            مهــدی صاحب عــزا دارد بـقیــع

تا هـمیــشــه یـاد مــادر بــاشــد او            خــاك بر روی عبــا دارد بــقــیـع

انتــقــام فــاطــمه خــواهــد گرفت            آخـر ای دنیـا ، خــدا دارد بقــیــع

گرد و غبار غــم زده خیـمـه به سینه ام           مـن زائــر قــبــور غــریب مــدیـنــه ام

آنجا که گریه ها همه خاموش و بی صداست           هرکس بمیرد از غم آن سرزمین رواست

آنجا که بغض سینه گــلـو گیر می شود           حتی جــوان ز غــربت آن پیر می شود

خاکش همیشه سرخ و هوایش غباری است           از گریه های فـاطـمه آیـینه کاری است

اهــل مدینه باب عـــداوت گــشــوده اند           بر اهـل بیت ظـلـم فــراوان نـمـوده انـد

هرکس دم از علی زده تخریب می شود           صـدیـقـه مــطـهـره تـکـذیـب مـی شـود

دنبال بی کس اند  که تـنها تــرش کـنـند           صیــاد بـلـبـل اند که خـونین پرش کنند

از نسل هیزمند و به آتـش عـلاقـه مـنـد           تـفـریـحـشان تـمــسـخـر هر نـالـه بـلـند

بغض عـلی زبـانه کـشد از وجـودشـان           رنگ ریا گـرفــتــه همه تار و پودشان

روزی که راه حضرت صدیقه بسته شد           با ضربـه ای حـریـم ولایت شکسته شد

ظلمی اگر که هست ازآن لحظه حاکی است           تصویرچادریست که در کوچه خاکی است

گویا به گــوش می رسد ازقصه فــدک           آوای نیمه جان و ضعیف «علی کمک»

تصویر هرچه درد از آن صحنه شد بدیع           یک گوشه ای ز غربت آن لحظه شد بقیع

اوراق خاطرات غـیــورانــه نیلی است           هرچه که هست صحنه یک ضرب سیلی است

بی درد مردمان زمان جــان مــرتضی           مارا رهــا کنید بــمــیــریــم زین عــزا

روزی رسـد زسینه غــم آزاد می کـنیم           همــراه مــنــتــقــم حــرم آباد می کـنـیم

گلدسته میزنیم چـونان صحـن کــربــلا           گنبد بنا کـنـیــم چــونــان مشهـد الرضا

مــا داغ دار سیــلــی نـاحــق مــادریــم           چــشــم انتظار مــنــتـقــم آل حــیـدریـم

نا جوانمردان از اینجا صحن را برداشتند           کاش می گـفـتـند گـنـبد را چرا برداشتند

زائری آمـد کـنـار قــبـر آقـایـش نشست           با کـتـک او را ز قـبـر مجتبی برداشتند

خاک اینجا برتر از خاک تمام عالم است           خاک اینجا را هـمـه بهـر شفـا برداشتند

تا که خاک کـربلا هم مادری باشد کمی           از همیـن ها را برای کـربـلا بـرداشتـند

خواستند آثار جـرم شهر مخـفی تر شود           از میان نقـشه اسـم کـوچـه را برداشتند

آنقدر با گریه مردی بر رخ خود لطمه زد           تا که از قـبـر امـام شـیـعـه پـا برداشتند

یک مفاتیح الجنان آورده بودیم، ازچه رو           دو نگهـبـان آمدند از پیش ما بـرداشتند!

خاک اینجا بوی سیـلـی مـکـرر می دهد

بوی گریه های دختر بهر مادر می دهد

آخرش این خاک ایوانش طلایی می شود           گـنـبد و گـلدسته های با صفایی می شود

این حرم با چار گنبد می شود بیت الحسن           هرکـسی اینجا بیـاید مجـتـبـایی می شود

نقشه این صحن را باید که از زهرا گرفت           نقشه را مادر دهد وه چه بنایی می شود

گنبد صادق ضریح باقر و صحن حسن           پرچـم سجـاد، دارد دل هوایی می شود!

حتم دارم ساخت و ساز حـرم های بقیع           از همان لحظه که آقـا تو میایی می شود

می رسد روزی که بادستان پرمهر شما           از رواق و صحن اینجا رونمایی می شود

آخرش من مطمئنم این گره وا می شـود

این حرم زیباترین تصویر دنیا می شود

هرچه خواندم در بقیع از سینه عقده وا نشد           هرچه گشتم قـبـر زهـرا مادرم پیدا نشد

راه ما را بسته بودند هرچه من می خواستم           تا روم در پـیـش قـبـر مـادر سـقـا نـشـد

سربه دیوارش نهادم روضه ها خواندم ولی           هیچ یک از روضه هایم روضه زهرا نشد

کوچه ای تنگ ودلی سنگ وصدای ضرب دست           بعد از آن سیلی دگر چشمان زهرا وا نشد

ازهمان شب که علی تابوت را برشانه برد           زائـر زهـرا شـدن جـز نـیـمۀ شبهـا نشد

بعد زهرا مرتضی ماند و غم زخم زبان           هیچ کس جز درد پهلو هـمـدم مولا نشد

زینبش می گفت من دیـدم میان شعـله ها           مـادرم افـتـاد پشت در و دیگـر پـا نـشد

سالها رفت و غروبی خیمه ها آتش گرفت           هیچ جایی مثل دشت کـربـلا غوغا نشد

هیچ جایی خواهری داغی به این سختی ندید

هیـچ جـایـی بـر سر پـیـراهـنـی دعـوا نشد

دیشب برای دفـتر من همّ و غــم شدی            بی حرف پیشِ مطلعِ حرفِ قـلـم شدی

باور نکـرد نیست سـرانجـام در زمین            مهمانِ رسـمی شب شـعـر خودم شدی

تو از زمان آدم و حـوا، وَ قـبـل از آن            بر روی دست های مشیّـت عـلـم شدی

بی مرحمت که روز شما شب نمیشود            اصلاً تو  آفــریــده برای کــرم شــدی

هشتاد سال و خرده ای انـگـار می شود            از جمع  اهل بیتِ حــرم دار کـم شدی

بـا اتــفــاق هــشـتــم شــوّال آن زمــان            تنها گـریـزِ روضهٔ من در حـرم شدی

ماندم چرا زمین و زمان زیر و رو نشد            مـوقــعــی کـه وارد بـازی ســم شـدی

آن بار هـفـتمی که لبت رنگ سبـز شد            آن بار  هفتمی چه قَــدَر پر ورم شدی

حالا بماند این که چه شد بین کوچه ها            حالا بـماند این که برای چه خـم شدی

«عارف» نگو  دگر، نکند فکر میکنی!            مثل مـؤیـد و شـفـق و مـحـتـشـم شدی

تخریب کرده اند حرم و بارگــاهـتــان            آنها که زنــده انـد به لطف نگــاهـتـان

بر روی مهربـانـیـتـان چـشـم بسته اند            با خود نـگـفــتــه اند چه بوده گناهتان

ازنسل هیزم آورشان که عجیب نیست            آتش زنــنــد دوبــاره دل پـر زآهـتـان

روز سـقـیـفـه بود اگر بی حــرم شدید            یا بـیـن کوچــه بود که بـسـتند راهتان

اول زدند مادر و بـعـدش حـسـیـنـتــان            افتاد بین تیغ و نیزه و شد قـتـلگـاهتان

وقتی رسید یوسف کـنـعـان فــاطــمــه            با او بنا کـنـیــم حــرم دلـبـخــواهـتـان

فـعـلا نشسته است و زغـم آه می کشد            کنج بــقــیــع در شب تار و سیـاهـتان

از صـفـای ضــریح دم نـزنـید            حرفی از بیــرق و علــم نزنید

گریه های بـلـند ممنـوع  است            روضه كه هیچ، سینه هم نزنید

كربـلا رفتـه ها!  كــنار بـقـیع            حرفی ازصحن و از حرم نزنید

زائری خسـته ام  نگــهـبـانـان            بـه خــدا زود می روم، نزنیـد

زائــری داد زد كه  نامــردان            تازیـانــه بـه مــادرم  نـزنـیــد

غـربت ما بـدون خاتمه اســت

مادر ما همیـشه فاطــمـه است

كاش درهای صـحـن وا بشود            شــوق در سینه ها به پا بشود

كاش با دست حضرت مهـدی            این حـرم نیز با صــفا بـشـود

كاش با نغمۀ حســین حـسـیـن            این حـرم مثــل كــربـلا بـشود

در كــنـــار مـزار ام  بـنـیـــن            طرحـــی از علـقـمه بـنا بشود

پس بســازیــم پـنـجـره فــولاد            هر قدر عـقده هسـت وا بشود

چار تا گـنـبـــد طلایــی رنگ            چــار تا مشـــهد الرضا بشود

این بقیعی كه این چنین خاكی ست

رشـك پروانه های افلاكی ست

در هـوایش ستـاره می سـوزد            سیـنه با هر نـظاره می سوزد

هـشـت شـوال آسمان لــــرزید            دید صحن و مناره مـی سـوزد

بــارگــاه بـقــــیع ویــران شــد            دل بی راه و چـاره می سوزد

این حرم مثل چادر زهرا ست            كه دراین جا دوباره می سوزد

این حــرم مـثل خـیـمـۀ زیـنب            كه در اوج شـراره می سـوزد

سـال ها بعـد قـدری آن سـوتـر            چــنــد قـرآن پــاره می سوزد

روزی ایـنجا بهار داشته است            چـار سـنگ مزار داشـته است

به حـریــمـش پــنـاه مـی بـرده            هرکه با هرکه کار داشته است

مثل مشـهد در این حــرم زائر            از خودش اختـیار داشته است

شـانه ی بـی قــرارِ لــرزان و            گــونـه ی آبــدار داشـتـه است

اشک با پلک، رو به روی ضریح            آشـکـــارا قــرار داشــته است

روزگـاری به خـادمیِ بـقـیــع            جـبـرئیـل افتخـار داشتـه است

روی زوّار بــــاز بـــوده حــــرم            زائــرش شــوق یــار داشته است

شاخه هایش به سنگ محکوم است            هر درختی که بار داشته است

گیـرم اینجا خــراب هـم باشــد            دائــمــا آفـــتـــاب هــم بــاشـد

دل مهم است بیـن مــا با قـبـر            گـیرم اصلاً طنــاب هـم بـاشد

گــاه مثـل بقــیع می بـایـســت            در زیــارت شــتـاب هم بـاشد

این خودش باب رحمت است اگر            زدن شیــعه بــاب هـــم بـاشد

چون که اُمّ البنین دراین خاک است            باید ایـنــجا ربــاب هــم بـاشد

بایـد اینـجا شبـیـه کـرب وبـلا            نـالـــه ی آب آب هــم بــاشــد

باید اینجا حـرم درست کـنـنـد            چار تا مثل هم درســت کنـنـد

با امام حـسـن سـزاوار اســت            چند باب الکـرم درســت کنند

بـا طــلا دور مــرقــد سـجــاد            بیتی از محتشم درســت کـنند

به  تــولای بــاقــر و صــادق            صحن دارالقلم  درســت کنند

نـزد ام الـبــنـــین نــمــادی از            مشک و دست وعلم درست کنند

دود مه نه در این مـکـان بـاید            شاعران چـاردم درسـت کـنند

با کریــمان "کـریم خانــی"ها            قـطـعـه ی "آمدم" درست کنند

دورِ گـنـبــد چــهـار گـلــدستـه            ولی از داغ خـم درسـت کـنند

کاش هر چـیز را نمی سـازند            کوچه را دست کم درست کنند

کوچه را در ادامـۀ این طـرح            از حـرم تا حرم درست  کنند

باید بـرای یــار حـریـمـی درست کرد            گنبد برای مرد کــریــمی درست کرد

بـایـد بــرای تـربت خــاکــی مـجـتـبـی            از آه سینه ســوز نسیـمی درست کرد

بر سنگ قبر، جملۀ یا فـاطـمـه نوشت            با قطره های اشک گلیمی درست کرد

باید برای پـاره جـگــر پــاره جامه شد            با نور روضه قلب سلیمی درست کرد

 نفرین برآنکه حرمت آل نبی شکست            نفرین بر آنکه داغ عظیمی درست کرد

ازنسل او کسی حرمش را خراب کرد            بر شیعـیـان عــذاب الیمی درست کرد

ای کاش بـشـنـویم که مهدی قـیـام کرد            یک کاروان، مرید صمیمی درست کرد

ســوی بـقـیــع رفـته و آن بــارگــاه را            بهتر ز بـارگــاه قـدیـمـی درست کـرد

ای کــاش بشنویم که قــبــر کــریـم را            با دست خویش مرد رحیمی درست کرد

یک روز می آیی و علم می سازی            در شهر نــبــی باب کــرم می سازی

مانـنـد گـذشـتــه بلکه بـهـتــر از آن            در خــاک بـقـیـع هم حـرم می سازی

***

من هم آن دم نوحه و دم می سازم            یک شـعـرشـبـیـه مـحـتـشـم می سـازم

مانند کـریـمـخـانـی از شوق بـقـیع            در وصف حرم، ((آمده ام)) می سازم